Het beklimmen van Arthur's seat

Gisteren dacht ik, laat ik eens actief gaan doen. Ik ga Arthur's seat beklimmen, voor Nederlandse begrippen een berg. De 251 meter hoge berg in Holyrood park (het hoogste punt van Edinburgh). Dus ik loop de Royal Mile af en zie een berg. Rechts loopt een pad die steil omhoog gaat en links een minder steil pad. Dus ik dacht, laat ik maar het steile pad nemen. Blijkt toch wel zwaar te zijn voor iemand die normaal alleen vlakke geasvalteerde wegen loopt. Het pad heet dan ook de 'radical road' wat ongeveer aangeeft dat het best vermoeiend is om naar boven te klimmen. Vooruit kijkend denk ik bijna aangekomen te zijn en uitpuffend ga ik de hoek om, loopt het pad weer naar beneden! En dat was nog niet het ergste, achter deze berg lag een nog hogere berg. Wat blijkt, dit was de salisbury Crags en niet Arthur's seat. Mijn flesje water was al half leeg en met alleen een ontbijtje achter de rug begon ik om 3 uur ook al wel weer honger te krijgen. Gelukkig had ik nog wat Dextro in mijn tasje zitten (owja neem geen tasje mee als je de berg wilt beklimmen maar neem een (backpack) rugzak). Na wat suiker te hebben gehad weer wat moed gekregen en naar beneden gelopen. Ik ben wel vergeten foto's te maken toen ik boven was, want ik was in de veronderstelling de goede berg te hebben en bijna boven te zijn. Onder aan de berg zie ik weer een erg steile weg, maar deze had soort van trappen, oftewel grote losse stenen die er ongeveer bij lagen als traptredes. Op een gegeven moment over de helft kan ik kiezen links of rechts. De hoge top lag links dus ben ik links gegaan. Helaas hielden na een paar meter de stenen op en was het weer een ruig bergpad. Na enkele meters kwam ik twee mensen tegen die me afraden om verder te gaan omdat het toch wel lastig was. Maar natuurlijk wilde ik na al die moeite niet terug keren en ben ik verder gegaan. Vervolgens kwam het pad uit bij een stuk rots met een redelijk steile gleuf erin. Ik zag mensen door deze gleuf naar beneden proberen te komen en zij zeiden dat het uiteindelijk wel me viel. Gezien ik in Italie ook al wat berg heb beklommen (was wel gezekerd toen....) ben ik die gleuf ingegaan en heb me naar boven weten te werken door stenen te zoeken waar ik mijn voeten op kon zetten. Uiteindelijk viel het best mee, maar ik ben wel blij dat ik niet naar beneden heb gekeken. Daar boven aan gekomen was het al wat vlakker. Nog een kleine klim weer zonder pad (alleen moest iedereen dit doen om de top te bereiken) en ik was eindelijk aangekomen. Het kostte me in totaal 2,5 uur om bij de top te komen maar het was het zeker waard. Natuurlijk blijkt dat de andere kant van de berg niet steil liep en dat ik ook makkelijk boven had kunnen komen, maar ik was trots op mezelf dat ik het gehaald had. Terug lekker weer steil naar beneden, want dat was het snelst. Toch maar niet weer over de radical road gelopen, maar dat stuk wel een makkelijke weg gedaan. Nog wel even een foto gemaakt van het begin van de radical road zodat je kan zien hoe die liep. Hij loopt van links naar rechts om de berg heen (zie foto). Na vijf uur weg geweest te zijn kwam ik moe en met spierpijn thuis.